برای دفع مايعات زائد سرچاهی كه به سمت تاسيسات پايين دست ارسال می‌شود و يا دفع مايعات و بخارات مايع در حالت اضطراری از چاله سوزان استفاده می‌شود. در گذشته به دليل عدم وجود قوانين سختگيرانه زيست محيطی، از طريق گود كردن زمين و نصب يک مشعل معمولی اين كار انجام می‌شد. اما امروز استفاده از مشعل‌های نوين با هدف جلوگيری از ايجاد دود، حفظ خاک و آب‌های زير سطحی و سطحی، با تيخير سريع سيالات خارج شده و يا سوزاندن مواد پايه نفتی، در دستور كار تمام پالايشگاههای پايين دستی چاه‌های نفت و گاز قرار گرفته است.

طراحی‌های مختلفی براي چاله سوزان وجود دارد كه در بعضی موارد استفاده از پوشش‌های بتنی نسوز ديده می‌شود. سيالات موجود در حوضچه چاله سوزان از طريق انتقال حرارتی تشعشعي ساطع شده از مشعل تبخير شده می‌شوند. در كل در هنگام طراحی چاله سوزان به موارد زير بايد توجه نمود:

• طراحی مشعل بر مبنای استاندارد API 521 می‌باشد.
• طراحی چاله سوزان بايد به گونه‌ای باشد كه شيب كف در جهت شعله باشد به گونه‌ای كه در صورت جمع مايعات مشعل زمان لازم براي تبخير را داشته باشد و زير آب نرود.
• برای مقابله با سرعت باد،‌ لازم است چاله سوزان درون گودال باشد تا از برگشت شعله در هنگام وزش باد مخالف جلوگيری شود.
• بهتر است تاسيسات پشت مشعل از طريق يك ديواره حائل نسوز محافظت شوند.
• طول چاله سوزان بايد از طول شعله ايجاده شده توسط مشعل بيشتر باشد.
• حجم چاله سوزان برای مهار بارهای پيش بينی شده كه در طول دوره نگهداری جمع می‌شوند كافی باشد.
• حداقل دو پایلوت برای هر سر مشعل استفاده شود.
• به دلایل ایمنی، پايش شعله‌های پايلوت و هشدار دهنده خرابی شعله مهم است.
• حداقل فاصله توصيه شده براي سيستم چاله سوزان از تاسيسات به شرح زير است:
  • • 150 متر از خط املاک، جاده‌ها، فرآیند و تاسیسات ذخیره سازی
    • 60 متر از هر منبع هیدروکربن‌های قابل اشتعال